Trots op onze Frysmannen!
Geplaatst op
Trots op onze toppers Doeke en Ramon! Na een barre tocht van 3.8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2km lopen, kwam Ramon als 97e over de finish en Doeke als 193e! Lees hier hun verhaal:
Doeke:
Poeh, het is volbracht. Na een redelijke nachtrust samen met Ramon die kant op. Het begint al goed, bij het aantrekken van mijn trisuit knapt de rits en kan ik dus de hele race met openslaande deuren lopen. Erg handig voor wat extra weerstand op de fiets. Ook de golven in het IJsselmeer joegen mij behoorlijk wat angst aan, toch wat benauwd om niet aan de tijdslimiet van het zwemmen te voldoen, lullig als je er een jaar voor getraind hebt. Toen het startschot eenmaal geklonken had werd het eerst wringen in de menigte en later proberen boven de golven uit te stijgen om me te oriënteren op de volgende boei. Nadat ik doorhad dat ik op tijd het water uit zou komen kon ik wat ontspannener zwemmen en proberen niet teveel van het waterpeil af te drinken. Eenmaal op de fiets werd ik voorgestuwed door de krachtige wind en aanmoediging van mijn gezin/familie, vrienden en collega’s. Totdat ik ook weer terug moest tegen de wind in, om dan de teller onder 20km/h te zien zakt werkt niet heel motiverend. Maar gelukkig was daar dan weer een orkaan vol van enthousiasme die het tij en de wind deed keren. Ik heb wel 10x gedacht ik kap er mee of ik haal dit nooit. Maar elke keer als ik niet in mezelf geloofde waren er anderen die dat wel deden. Dus door naar de run-walk-run. Tussen de posten heb ik geprobeerd om te blijven rennen en mocht ik bij de post even wandelen om te drinken of te eten om me daarna weer op gang te slepen. Ook de aanmoediging van de andere atleten en het leed in hun ogen gaf me de vastberadenheid om deze verrekte race te finishen. Uiteindelijk Ramon niet de baas gekund maar wel binnen de 14 uur gefinisht iets wat ik voorhand redelijk in had gecalculeerd, maar dat dat met deze omstandigheden zou lukken had ik niet gedacht. En toen kon het nagenieten beginnen: de verhalen van de mede-finishers, de foto’s bekijken en de appjes lezen van mensen die je op afstand gevolgd hebben. Ik ben erg dankbaar en trots dat ik dit heb kunnen doen en dat ik me nu een Frysman mag noemen. Wordt vervolgd….?
Ramon:
De spanning zat er bij mij aardig in waardoor ik niet of nauwelijks kon slapen voor de race maar vroeg in de ochtend het Ijsselmeer in stappen maakte mij gelijk wakker en ready om te gaan. Door de hoge golven heen beuken was gaaf om te doen en mijn achtergrond in het zwemmen kwam hier goed van pas. De tweede zwemronde zag ik de kajak voor de nummer 1 uitvaren waardoor ik nog wat extra naar voren wilde zwemmen met als mooi resultaat als 3e uit het water. Op naar de wisselzone rennend tussen een rij aanmoedigende mensen door gaf een hoop positieve energie en een boost om er wat moois van te maken die dag. Met het fietsen werd je aan het begin vooruit geblazen. Lekker! Tot ik de 2e helft van het eerste rondje de dijk op reed en ik de hartslag flink zag stijgen en de kilometerteller flink langzamer werd besefte ik dat ik goed moet gaan doseren. Het was een prachtig parcours met onderweg nog lol met de mensen van de hulp posten. Bij de tweede post nam ik namelijk alles aan wat ze hadden en schreeuwden ze jij wil alles! En dat bleven ze elke ronde maar herhalen. Wat geouwehoer maakte de sfeer wat luchtiger en zorgde dat je elke keer weer met een lach door kon fietsen. Op het rode klif telkens even aantrappen om de bult op te rijden en door een razende menigte heen scheuren. Het zien van bekenden die laaiend enthousiast waren, mijn vrienden, en de vrouw en kinderen van Doeke die allerlei versieringen hadden gemaakt en stonden te springen en alles bij elkaar maakte het een stuk om elke ronde weer naar uit te kijken. Tot slot bij het looponderdeel ging de eerste kilometer veelste hard. Je bent blij van de fiets af te zijn en wilt de marathon goed volbrengen dus na 2-3km wat getemporiseerd. Daarna ging het aardig maar na 20km vertraagde ik flink en dacht ik shit hoe ga ik hier ooit nog 22km uitpersen. Uiteindelijk is het gelukt door er een run-walk-run van te maken en op het eind vind je toch weer nieuwe wind om naar de finish te rennen. Natuurlijk enorm blij met deze Frysman finish. Al met al was het een super leerzame en vette ervaring en gaan we nu lekker herstellen en over een tijdje maar even kijken naar een vervolg!
